Του ιστορικού Κάλλη Κων/νου
Αν η Νέα Τάξη ή καλλίτερα η νέα Ρώμη πετύχει τους σκοπούς της, μέσω της υποτιθέμενης εξυγίανσης και αν τα πολύχρωμα ανδρείκελα πετύχουν τη συναίνεσή μας στην φαινομενική διάσωση και διατήρηση του καθεστώτος και του συστήματος, τότε δεν έχουμε απολύτως καμμιά σωτηρία. Θα καταστραφούμε μέσα σε μια επαναλαμβανόμενη ιστορική βαρβαρότητα, σε μια νέα παγκόσμια δικτατορία, μια παγκόσμια κυβέρνηση ληστών και εξουσιαστών.
Έχουμε γράψει επανειλημμένως, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται συνήθως ως κωμωδία αλλά μονίμως ως τραγωδία και ο μόνος λόγος που οφείλουμε να την μελετάμε είναι όχι για να υιοθετούμε τις κατά περίπτωση ιδεολογικές ή κοινωνικές παραμέτρους αλλά για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Θα παραθέσω και εγώ με τη σειρά μου, μερικά ιστορικά αποσπάσματα μήπως και ευαισθητοποιήσω τους βολεμένους (ή τους καναπεδάτους) με σκοπό να κατανοήσουν το πως και το γιατί κανείς μας δεν θα μείνει αλώβητος από την λαίλαπα που μας ετοιμάζουν.
Από την "Ιστορία των Αθηνών" του Σ. Καργάκου παρατηρούμε: «Μετά την ήττα του 146 π.Χ. η Ελλάς έγινε δορυφόρος της Ρώμης, κωφόν πρόσωπον ενός ιστορικού δράματος. Ο Ελληνικός και Ελληνιστικός κόσμος είχε φτάσει μέσω μιας σειράς πολιτικών αδιεξόδων στην υποταγή. Δεν ηττήθηκε η Ελλάδα από τους Ρωμαίους, αν δεν είχε πρώτα ηττηθεί από τον ίδιο της τον εγωισμό.»…. «Οι Ρωμαίοι, κατά τό σύστημα πού εφάρμοσαν αρχικά στην Ιταλία, επέβαλαν και στην Ελλάδα ένα σύστημα ανισότητας ακόμα και σε ότι άφορα την παραχώρηση κάποιων διοικητικών προνομίων. Και τούτο για να μην ευκολύνεται ή ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. Έτσι στο καθεστώς της υποτιθέμενης πλέον ελεύθερης πόλης ενέταξαν μια ελευθερία περιορισμένης εκτάσεως. Ή Αθήνα δεν μπορεί πλέον να χαράσσει, δική της εξωτερική πολιτική και είναι υποχρεωμένη, άρα δέσμια, να είναι πάντα σύμμαχος της Ρώμης αλλά όχι σε επίπεδο ισότητας. Ουσιαστικά εξουσιάζεται από τους Ρωμαίους, έναν αλλόγλωσσο λαό, στον όποιο μάλιστα δεν προέβαλε καμμιά αντίσταση.(!) Σαν έτοιμη από καιρό, κατά περίεργο τρόπο, περίμενε έναν αλλοεθνή λαό να καθορίσει τήν πορεία της προς ένα νέο πολιτικό μέλλον, χωρίς πολιτική ακτινοβολία και μόνο μέ μια ευπρόσωπη αλλά αδύναμη πνευματική παρουσία και μια περιορισμένης εμβελείας και ασήμαντη οικονομική δραστηριότητα. Οι Ρωμαίοι σεβάσθηκαν τις πολιτικές παραδόσεις των Αθηνών, τήν αυτονομία και τους δημοκρατικούς "τύπους" και θεσμούς πού λειτουργούν όμως μόνο για θέματα εσωτερικής κατανάλωσης. Έτσι, παρόλο πού ή Αθήνα ήταν μια μισοελεύθερη πολιτεία μέ παρασιτική οικονομία, δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από το γενικότερο κλίμα της παρακμής.»……«Για κάποιο χρονικό διάστημα αξιόλογη αλλά ελεγχόμενη ανάπτυξη έλαβε και το λιμάνι του Πειραιά. Ό Πειραιάς, πού άλλοτε δέσποζε οικονομικά στο εμπόριο Ανατολής και Λύσης, τώρα έχει γίνει ένα απλό λιμάνι πού ζωντανεύει από την άφιξη επισκεπτών πού θέλουν να θαυμάσουν την ομορφιά των Αθηνών, ενώ ο έλεγχος του εμπορίου έχει περάσει σε άλλα χέρια. Τίποτε πια δεν είναι δυνατόν να ζωντανέψει τήν οικονομία των Αθηνών. Απλώς, οι λίγοι πλούσιοι κερδίζουν περισσότερα και οι φτωχοί, πού συνεχώς αυξάνονται, γίνονται ακόμη πιο φτωχοί.
Είναι γεγονός ότι ή ρωμαϊκή Σύγκλητος κολάκευσε τη ματαιοδοξία της άρχουσας τάξης των Αθηνών, απλά γιατί τους …χρησιμοποιούσε. Οι έπαρχοι της Ρώμης φρόντιζαν να διατηρούν καλές σχέσεις με τους εύπορους Αθη¬ναίους, πού συνάμα διαχειρίζονταν και τα κοινά. Το δημοκρατικό πολίτευμα δεν είχε καταργηθεί τυπικά. Είχε αλλάξει όμως ριζικά και είχε μετατραπεί σε φενάκη δημοκρατίας»….. «Η Βουλή εξακολουθούσε να υφίσταται, και οι Ρωμαίοι, αφού παρέλαβαν τους Αθηναίους να κυβερνώνται μέ δημοκρατικό πολίτευμα, διαφύλαξαν προσωρινά την αυτονομία και τήν ελευθερία τους, έως ότου σταδιακά και αυτοί οι ίδιοι οι δημοκρατικοί τύποι να παραμερισθούν. Για τα αξιώματα δεν γινόταν πια κλήρωση άλλα εκλογή, κάτι πού ευνοούσε τους αριστοκράτες πού ρύθμιζαν τήν πολιτική ζωή»….. «Ό Άρειος Πάγος, πού είχε παροπλισθεί χρόνια πριν, και με την ατιμωρησία να βασιλεύει από την ακμή της δημοκρατίας, πήρε και πάλι τήν παλιά του ισχύ. Αυτός έγινε ή υπέρτατη αρχή. Ουσιαστικά όμως οι Ρωμαίοι κυβερνούσαν τήν πόλη τών Αθηνών μέσω του αξιώματος πού δόξασε στο παρελθόν τη δημοκρατία τών Αθηνών: μέσω δηλαδή των αξιωμάτων των ολίγων, πού εκλεγόταν κατά το παλαιό τυπικό, από το σύνολο τών πολιτών, άλλα τώρα συγκέντρωνε το σύνολο σχεδόν τών εξουσιών. (IV αυτό οι Ρωμαίοι φρόντιζαν στο αξίωμα αυτό να προωθείται άνθρωπος της εμπιστοσύνης τους και να είναι όργανο τους.)»….. «Είναι τόσο ριζικές οι μεταβολές που υπέστησαν, πού αλλοίωσαν το ίδιο το δημοκρατικό πνεύμα τών Αθηναίων.
Από τον Αθηναίο στους Δειπνοσοφιστές V, 212 Ε παρατηρούμε: «Ό αθηναϊκός λαός δεν έπαιζε πια κανένα ρόλο ουσιαστικό και γι' αυτό και δεν αντέδρασε στη μετάλλαξη αυτή.»…. «Οί Αθηναίοι μπορούσαν να δρουν σύμφωνα με τη βούληση τους μόνο μέχρι το σημείο όπου οι πράξεις τους δεν προξενούσαν τη δυσαρέσκεια της … συγκλήτου(!)»
Από τον Πολύβιο 2 12 8 αντλούμε: «Όσοι ήθελαν να κατοικήσουν στον Ελληνικό χώρο είχαν πλέον εύκολα τη δυνατότητα να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα.»
Ο Ρώσος ιστορικός Α. Ράνοβιτς μας λέει: «Από το 166 και μετά η σύνθεση του πληθυσμού άλλαξε. Το μεγάλο εμπορικό κέντρο, η Δήλος έγινε τόπος ποικιλόχρωμου πληθυσμού.»
Η πολυφυλετική πολυπολιτισμική πλέον κοινωνία είναι γεγονός, και σε αυτό δεν μένει αλώβητη και η μέχρι τότε πατρώα θρησκεία.
Από τα γεωγραφικά του Στράβωνα Θ 398 20 αντλούμε: «Οι Ρωμαίοι παραλαβόντες τον έλεγχον διαφύλαξαν την αυτονομίαν και την ελευθερίαν»
Ο Λεοπόλδος φον Ρανκε, ο Γερμανός ιστορικός, που μελέτησε την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη για να γεννήσει τη φιλοσοφία της ενωμένης μεγάλης Γερμανίας, μετά τη Ναπολεόντεια Ευρώπη, έγραψε: «Η Ρώμη μελετώντας το επί αιώνων Ελληνικό θαύμα, εντόπισε την αιτία της υπεροχής της κοινωνίας αυτής, αλλά και το κενό της λειτουργίας της. Δεν ήταν το πολιτειακό σύστημα, μιας και η Μακεδονία είχε μοναρχία μεν αλλά η Αθήνα είχε δημοκρατία, δεν ήταν το δουλοκτητικό, μιας και η σταδιακή απόδοση της ιδιότητας του πολίτη ήταν και πιο αποδοτική από την εσαεί δουλοκτησία, δεν ήταν η σταδιακή εξασθένηση του αγροτικού πληθυσμού, που διατηρούσε εν πολλοίς την αυτονομία, την ομοτιμία αλλά και την ενότητα, δεν ήταν η εξαγορά της ισχυρής πνευματικής και καλλιτεχνικής μηχανής από τους ανερχόμενους όμορους γείτονες, αλλά γιατί η Ρώμη αντιλήφθηκε πως οι αναρίθμητες εθνοτικές διαιρέσεις των Ελληνιστικών βασιλείων ήταν πιό εύκολο να ενταχθούν σύσσωμοι σε μιά προστατευτική ομπρέλα. Ο παρτικουλαρισμός (τοπικότητα) ενάντια στον ουνιβερσαλισμό (παγκοσμιοποίηση)»
Αλλά η πόλη των Αθηνών δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει από τήν κατάσταση του γενικού μαρασμού πού μαστίζει μετά το 146 π.Χ. όλες τις Ελληνικές περιοχές. Οι Ρωμαίοι μετακίνησαν το κέντρο βάρους της ιστορίας προς άλλες περιοχές. Οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες μεταναστεύουν για βιοποριστικούς λόγους. Ή Ελληνική χερσόνησος χάνει τήν οικονομική σημαντικότητα πού είχε στο παρελθόν. Οι δυσάρεστες οικονομικές συνέπειες γίνονται γρήγορα εμφανείς. Σύγχρονος ιστορικός παρατηρεί: «Ή Αθήνα, απογυμνωμένη από τήν βιομηχανία και το εμπόριο της, ζει με τα δώρα τών Ρωμαίων πού θα τής προμηθεύσουν τακτικά σιτάρι, τρόφιμα, και θα πληρώσουν τους δημόσιους αγώνες και τα θεάματά της. Οι αλαζονικές αγορές τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας περιφρονούν στο σύνολό τους την αγροτική και βιομηχανική Ελληνική παραγωγή. Ο πλούτος και η αίγλη, δεν επανήλθαν ποτέ. Η Ελληνική χερσόνησος, αυτή πού άλλοτε ακτινοβολούσε από τη χαρά, τήν ευδαιμονία και τη δόξα, σταδιακά … πεθαίνει.»
Ο Ηρακλείδης ο Κρητικός αναφέρει: «Τα ίχνη της οικονομικής καχεξίας είναι εμφανή. Η ένδυα είναι έκδηλη και αν δεν υπήρχαν τα επιβλητικά μνημεία όπως η Ακρόπολη, δεν θα μπορούσε να πειστεί κανείς πως βρίσκεται στη πόλη της Παλλάδας Αθηνάς, στο κλεινόν άστυ του Περικλέους.»…. «Η πόλη μετατράπηκε σε τουριστική. Ξένοι έφθαναν για περιήγηση και διασκέδαση, αλλά και σε λοιπές τέρψεις που άρχισε να υιοθετεί η άλλοτε συντηρητική Αθηναϊκή κοινωνία, που όμως και αυτό ελέγχονταν από την αριστοκρατία »…. «Η οικονομική ανισότητα γινόταν όλο και πιο έντονη, μιας και ο πλούτος δεν καθοριζόταν από την παραγωγικότητα αλλά από την παραοικονομία και το δουλεμπόριο.»
Η λάμψη του Ελληνισμού σκεπάστηκε συν τω χρόνο με λάσπη. Έχασε την αυτονομία του αλλά διατήρησε στα κατάβαθα της ψυχής του την πνευματική του υπεροχή και στους αιώνες που ακολούθησαν, όποτε η ανθρωπότητα έφτανε σε τέλμα, αντλούσε από το Ελληνικό παρελθόν τις παραμέτρους εκείνες για να ανασυσταθεί.
Έχει μιά τραγωδία η επανάληψη της ιστορίας και γιαυτό επιμένω πως πρέπει να κινηθούμε με ενωτικά κριτήρια για τη διατήρηση της ιστορικής και πολιτισμικής μας συνέχειας. Δεν πρέπει σε καμμιά περίπτωση να αφήσουμε ατιμώρητους αυτούς που μας οδήγησαν εδώ, δεν πρέπει σε καμμιά περίπτωση να τους επιτρέψουμε να επαναλάβουν και να μας επιβάλουν έναν μακραίωνο μαρασμό.
Δεν πρέπει σε καμμιά περίπτωση να καταδικάσουμε τις επόμενες γενεές.
Είμαστε όλοι συμμέτοχοι λόγω αδράνειας άρα και συνένοχοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου