Περί μνημονίου και απεργιών

Βιώνουμε σήμερα την πλήρη απαξίωση του κρατικού συνδικαλισμού, (ο οποίος μας κοστίζει πάρα πολλά) και αυτό είναι πολύ καλό. Με δεδομένο όμως πως στον ιδιωτικό τομέα ο συνδικαλισμός έχει εκλείψει παντελώς, και οι όποιες απεργίες αντιμετωπίζονται εχθρικώς από την κοινωνία και τα ΜΜΕ, είναι πρόβλημα. Ωστόσο, η ήττα του κρατικού συνδικαλισμού, ελλείψει συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα, μας οδηγεί σε παράδοση άνευ όρων.
Σε λίγο οι κοινωνικές ομάδες δεν θα έχουν την παραμικρή δυνατότητα άμυνας… Το μνημόνιο, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, είναι μια δέσμη δημοσιονομικών μέτρων αλλά και πρόγραμμα βίαιου μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας, με βάση πάντα τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις της Ευρώπης. Το γεγονός ότι περιέχει επιβεβλημένες αλλαγές, που έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί από τα χρόνια του πρώιμου σοσιαλισμού, δεν αλλάζει τον χαρακτήρα του μνημονίου. Σήμερα αποδομείται βιαίως ο εκτεταμένος μικροϊδιοκτητικός τρόπος παραγωγής και καταστρέφονται τα μικρομεσαία στρώματα, δηλαδή η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας μας. Τότε γιατί ο Γιωργάκης έμπασε το ΔΝΤ από το μαλακό υπογάστριο της Ευρωζώνης και σήμερα (6/1/2011) μας λέει από το Παρίσι, σε συνέδριο προβληματισμού για το μέλλον της καπιταλιστικής οικονομίας, πως οι πολιτικές του ΔΝΤ είναι λάθος για την περίπτωσή μας και οδηγούν σε μεγάλη ύφεση;