Κυβερνήσεις, συνέργειες και νορμάλ κατανομές Παιδείας

18/10/2010 από gkakarel
Οι κυβερνήσεις αγνοούν συστηματικά δύο βασικές έννοιες: τής κανονικής (νορμαλ ή καμπανοειδούς) κατανομής και της αλληλεπίδρασης ή συνέργειας.
Η δέυτερη έννοια έχει ως αποτέλεσμα να χτίζονται οι κυβερνήσεις σε πολλά στεγανά υπουργεία, αποκομμένα από τα αντικείμενα των άλλων και εν τέλει από τις πραγματικές επιτπτώσεις τών αποφάσεών τους στην κοινωνία. Αποτέλεσμα, διευθύνσεις, δηλαδή θέματα που αφορούν τους πολίτες και πρέπει να λυθούν, μετακομίζουν από υπουργείο σε υπουργείο, ανάλογα με την ισχύ του κάθε υπουργού, αλλάζουν ονόματα σαν τίτλοι θεατρικών έργων και έντρομος ο πολίτης από την πλήρη ασυννενοησία δεν ξέρει πού να πάει και τί να βρεί.
Η πρώτη έννοια που προαναφέραμε, έχει εφαρμογή στην φύση, τον πρωτογενή τομέα τής οικονομίας και ιδιαίτερα στην Παιδεία. Αναρωτήθηκαν άραγε οι Υπουργοί Παιδείας από το ’90 και εντεύθεν, τί χρειάζεται η Ανωτάτη Εκπαίδευση; Απ’ όσο απλοϊκά μπορώ να σκεφθώ, τα Πανεπιστήμια χρειάζονται για δύο πολύ βασικούς λόγους: α) τής ανανέωσης τού επιστημονικού δυναμικού τής χώρας με επίπτωση και στην παραγωγή και β) τής επάνδρωσης τών θέσεων ανώτατων κρατικών λειτουργών.
Οπότε τίθεται αυτόματα το ερώτημα πόσοι χρειάζονται. Τα τελευταία 40 χρόνια οι απόφοιτοι πάσης φύσεως λυκείων κυμαίνονται γύρω στις 115.000. Από τότε μέχρι το 1992 στα Πανεπιστήμια έμπαιναν από 15% – 20% (αριθμός πολλαπλάσια μεγάλος σε σχέση με τα άλλα κράτη).  Ενα 20 – 25% έμπαινε σε ανώτερες επαγγελματικής τεχνικής κατεύθυνσης σχολές και οι υπόλοιποι κατευθύνοντο είτε σε σχολές κατάρτισης είτε στην παραγωγή και εργασία.
Το ερώτημα ποιοί μπαίνουν στα Πανεπιστήμια είχε απαντηθεί από την ..νορμάλ κατανομή . Το 15% τών καλύτερων από τον μέσο όρο. Τι συνέβη όμως μετά;
Με τις ‘δημοκρατικές’ καταργήσεις, από την δεκαετία τού ’80, κάθε έννοιας αξιολόγησης σε δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, τών μαθητών και την κατάργηση τής επιθεώρησης δασκάλων και καθηγητών, η καμπανοειδής κατανομή τών βαθμών τών πρώτων έγινε τεχνητά καλάμι προς τα δεξιά (δηλαδή  πολύ πέρα απόν παλιό μέσο όρο) και η κατανομή τού ενδιαφέροντος και η προσφορά ψυχής τών δεύτερων άρχισε, συνεπικουρούμενη από την ουσιαστική έλλειψη ηγεσίας, να σωρεύεται επικίνδυνα αριστερά από τον μέσο, σταδιακά παραδίδοντας την σκυτάλη σε ικανώτερους και χρήσιμους εκγυμναστές. Και, για παγκόσμια πρώτη, απόφοιτοι Λυκείου γνώριζαν λιγώτερα, απ’ ότι αντίστοιχα οι γονείς τους.Ηλθε και η άφρον δημιουργία πάσης φύσεως θνησιγενών  ‘Πανεπιστημιακών’ τμημάτων με τα ευρωπαϊκά κονδύλια (στα πλαίσια τής ώθησης περισσοτέρων νέων των άλλων κρατών στα Πανεπιστήμια, που δεν ήταν ελληνικό πρόβλημα) σε κάθε πόλη και χωριό, με αποτέλεσμα σήμερα οι προσφερόμενες θέσεις να είναι πλέον περισσότερες (!!!) από τους  εγγραφόμενους απόφοιτους λυκείου, ανεξαρτήτως πνευματικών δυνατοτήτων, καταπίνοντας τό …καλάμι που λέγαμε, αλλά και τα χρήματα τών δύσμοιρων γονιών και τα καλυτερα χρόνια τών παιδιών.
Η άγνοια τής σημασίας τής νορμάλ κατανομής είχε και μια τραγικώτερη αλυσσιδωτή επίδραση λόγω τής μη συνέργειας τών αποφάσεων τού στεγανού Παιδείας με άλλα (Γεωργίας , Βιομηχανίας κλπ). Αυξάνοντας τον αριθμό τών εισακτέων στο 100%, αποτραβήχτηκαν εκμαυλιστικά από την μεταλυκειακή επαγγελματική κατάρτιση και την παραγωγή άνω τών 60000 κατ’ έτος (σωρευτικά γύρω στις 500000) νέων οι οποίοι χωρίς την απαιτούμενη ικανότητα για επιστήμες, βολοδέρνουν 6 ή 7 χρόνια για ‘πτυχίο’, προς μεγάλη όμως χαρά τής πολιτείας που δεν τους προσμετρά στους …ανέργους. Ταυτόχρονα  αποκλείεται  δια παντός η  δυνατότητα επιστροφής τους στα πάτρια και στην παραγωγή (πχ γεωργία, αλιεία, κητονοτροφία, βιοτεχνία κλπ), οπότε αναγκαστικά προσανατολίζονται στα παρασιτικά επαγγέλματα στις μεγαλουπόλεις.  Και,σκεφθείτε,  αυτά τα παραθέσαμε μόνο για το Παιδείας….