Λάβαμε και δημοσιεύουμε.
Του Γιάννη Καννή*
Στο “αρχιπέλαγος”
της παγκοσμιοποίησης η χώρα μας, είναι άλλωστε παγκοίνως γνωστό, ότι “αρμενίζει”
χωρίς αξιόλογο παραγωγικό ιστό, ανοργάνωτη κοινωνία και μια Δημόσια Διοίκηση με
τεράστιες αδυναμίες διαχρονικά. Αποκλείονται συνεχώς οι ικανοί και ειδικοί στη
διαχείριση του κράτους. Ένα κράτος που
χαρακτηρίζεται πελατειακό και ως τέτοιο παράγει ανάλογα αποτελέσματα.
Δυστυχώς για τους πολίτες αυτό το κράτος διεκδικείται κάθε φορά απ’ τα κόμματά
μας ως λάφυρο. Η κατάρτιση ενός Εθνικού Αναπτυξιακού
Σχεδίου καταλήγει πάντοτε σε ευσεβή πόθο. Στο “αρχιπέλαγος” λοιπόν αυτό, ο οικονομικός ανταγωνισμός γίνεται όλο
και πιο αδυσώπητος. Ήδη μετά το Brexit και το «Πρώτα η Αμερική» πιθανότατα να επικρατήσει το «Ο
σώζων ευατόν σωθήτω». Και όσο οι φιλελεύθερες δυτικές ελίτ αδυνατούν να
διαχειριστούν την παγκοσμιοποίηση προς όφελος όλο και περισσοτέρων, τόσο οι
σειρήνες του λαϊκισμού θα ηχούν ασταμάτητα και πιο εκκωφαντικά… με ολέθριες
συνέπειες! Ευτυχώς αντέχει ακόμη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως λαός, έχουμε το “προνόμιο” να ανοίγουμε με το παραμικρό
αντιπαραθέσεις μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος με αποτέλεσμα να
χάνουμε… το μέλλον! Η έλλειψη Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου, όπως
προαναφέραμε, οδηγεί σε πλήρη σύγχυση κάθε φορά που επιχειρείται ανάλογη
συζήτηση. Άλλοι βλέπουν την ιδιωτική επιχείρηση σαν άγρια τίγρη που πρέπει να
θανατωθεί! Άλλοι σαν αγελάδα που πρέπει να την αρμέγουν ασταμάτητα! Και άλλοι
αρκετοί και επίμονοι, τη βλέπουν όπως πρέπει να τη βλέπουμε, δηλαδή σαν δυνατό
άλογο που θα τραβάει την πολύ βαριά άμαξα, στην περίπτωσή μας (κράτος)!!
Χρησιμοποιούμε ρήσεις του Ουίνστον Τσώρτσιλ πριν από 70
χρόνια, λόγω επικαιρότητος (προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες η
βιογραφική ταινία «Πιο σκοτεινή ώρα»). Οι επισημάνσεις αυτές μας ταιριάζουν
σήμερα απολύτως! Σ’ αυτό επομένως το πλαίσιο η κοινωνία μας, το πλήθος δηλ. των
πολιτών (ο Δήμος μας) δεν πρέπει να περιμένει πολλά απ’ το κράτος. Η
συνεχώς συρρικνούμενη τοπική μας οικονομία θα πρέπει να προσανατολιστεί
επιθετικά σε νέο εισόδημα. Η διεκδίκηση του ζωτικού μας χώρου και των
πλουτοπαραγωγικών πηγών του, αποτελεί βασική προϋπόθεση! Προσηλωμένοι αυστηρά
στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα της περιοχής μας. Η παρακμή της περιοχής μας είναι έκδηλη και σαφώς αντιληπτή σ’ όλα
τα επίπεδα (οικονομική καχεξία, πολιτισμός, φυγή νέων ανθρώπων) μέσα στη
φτωχότερη Περιφέρεια της χώρας.
Υπάρχει λύση και είναι μία: Επανενεργοποίηση της κοινωνίας!! Η
απάθεια διευκολύνει τυχάρπαστους και ιδιοτελείς που προκαλούν ζημία και
οπισθοδρόμηση. Βιώνουμε μια θλιβερή, ούτε καν τοπική, συνοικιακή θα λέγαμε,
γραφειοκρατία που προωθεί μικροσυμφέροντα ημετέρων. Ασελγεί στο Δημόσιο χώρο,
διασπαθίζει το δημοτικό χρήμα (κατάτμηση έργων…) δεν το υπερασπίζεται όπως θα ’πρεπε, έναντι “περιέργων”
διεκδικήσεων, σπεύδει προθύμως σε εκταμιεύσεις και προσβάλει την αισθητική μας!
Η απάθεια αναδεικνύει άτομα παντελώς ανίκανα, αποτυχημένα, που προσπαθούν να
ρεφάρουν… Κάποτε τα Δημόσια αξιώματα αποτελούσαν υψίστη τιμή και η ενασχόληση
με τα κοινά ήταν προσφορά, σήμερα αποσκοπεί σε πολυτελή βιοπορισμό. Κατά τον Ισοκράτη: «Εκ των κοινών
επιμελειών απαλλάττου μη πλουσιώτερος, αλλ’ ενδοξώτερος». Η διαχείριση
έστω, της Ιεράς Πόλεώς μας, είναι… πολύ μεγάλο πράγμα!! Η απάθεια – αποχή
(κάπου στο 40%) των πολιτών είναι ένα ζήτημα αρκετά πολύπλοκο. Από πολλούς
στοχαστές αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην αφθονία (καταναλωτισμός) που
μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε άτομα “ιδιωτικοποιημένα”, σε ιδιώτες! Η
«ιδιωτική σφαίρα» μπορεί να είναι βολική αλλά εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους.
Αφήνουν οι πολλοί τις τύχες τους στους λίγους, στον «πάσα ένα» και αυτό
αποδεικνύεται πάντοτε ολέθριο! Ο “βολεμένος” το πληρώνει εν τέλει πολύ ακριβά. Το ουσιώδες βεβαίως είναι η κρίση των
αξιών, εκείνων δηλαδή που διασφαλίζουν τη συνοχή των ατόμων. Την κρίση των
συγχρόνων κοινωνιών, δεν εξαιρείται η δική μας, την έχει επιτείνει και η έλλειψη ενός νέου Μοντέλου – Νοήματος
ζωής. Είναι όμως απαράδεκτο και
συνάμα καταστροφικό να ποδηγετείται σήμερα η κοινωνία μας, από μειοψηφίες
ιδιοτελών. Μόνο μια αυτόνομη κοινωνία (που
σέβεται Νόμους και Κανονισμούς) μπορεί
να θέτει στόχους. Να βοηθά τα μέλη της να αναπτύξουν τις ικανότητές τους,
να μάθουν να σέβονται τους άλλους, το Δημόσιο Χώρο, την Δημόσια Περιουσία και
κατ’ επέκταση τη φύση, ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν πιο δημιουργικά. Είναι επιτακτική ανάγκη, σήμερα περισσότερο
από ποτέ, να λειτουργήσουμε ως πολή-τες για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο στην
περιοχή μας. Να θέσουμε τέλος στη φυγή του ανθρώπινου δυναμικού μας και ει
δυνατόν να το επαναφέρουμε δημιουργώντας τις ανάλογες συνθήκες. Να εργαστούμε, γιατί όχι, με απώτερο σκοπό
για τη δημιουργία μιας νέας αστικής τάξεως που θα “κρατήσει” τον τόπο. Για όσους αντιλαμβάνονται, ο εποικισμός έχει
ήδη αρχίσει … Ο κίνδυνος να καταλήξουμε σε μια ασήμαντη μειοψηφία είναι ένα
σοβαρό ενδεχόμενο. Είμαστε αρκετοί και αποφασισμένοι για αποτελεσματική Πολιτική
Δράση. Καταθέτουμε βάσιμες αγωνίες και
αποδείξαμε ότι δεν διστάζουμε… Ειδικά σ’ ότι αφορά το Δημόσιο Συμφέρον.
* Ο Γιάννης Καννής
είναι πρώην πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου, μέλος του forum πολιτών Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου και
μέλος του Εποπτικού Συμβουλιου του Α.Σ Μεσολογγίου-Ναυπακτίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου