Η Λεβέντικη οικουμενική, η γελοιοποίηση της δημοκρατίας και η νέα εκδοχή του φασισμού!

Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση.

Umberto Eco, Ιταλός συγγραφέας

 Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος

Δεν πάει πολύς καιρός, που στην ανάγκη να γελάσει κάθε πικραμένος, η τηλοψία του Βασίλη Λεβέντη ήταν η καλύτερη λύση. Λέμε δεν πάει πολύς καιρός, γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα… Κι ο καιρός γύρισε… Κι όπως το κάθε αυγό αν κλωσιστεί βγάζει στο φως το νεοσσό ή το ερπετό ή το τέρας, έτσι και του καιρού ετούτου το γύρισμα έφερε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής  το Λεβέντη.

Άραγε είναι τυχαία η δεσπόζουσα καθημερινή παρουσία του, μέχρι πρότινος περίγελου, Λεβέντη στην πολιτική μας και στην τηλεοπτική μας και κάθε εκδοχής μιντιακή ζωή; Είναι μήπως μια παρωνυχίδα της πολύπαθης δημοκρατίας μας; Η απάντηση είναι όχι, απόλυτα όχι. Γιατί αν ήταν τυχαία αυτή η παρουσία ή έστω παρωνυχίδα, ως τέτοια θα αντιμετωπίζονταν από τις υπόλοιπες συστημικές πολιτικές δυνάμεις. Όμως το σύστημα δείχνει αποκαλυπτικά πια, πως ο Λεβέντης εξυπηρετεί πολιτικά (και οικονομικά) συγκεκριμένες επιλογές της τοκογλυφικής χρεοκρατίας. Κι ακόμα εξυπηρετεί το μπόλιασμα μιας νέας κοινωνικής αντίληψης περί λάιτ φασισμού(φασισμός που αντιμετωπίζεται ως πλάκα).

Έχουμε ξαναγράψει, πως η Ελλάδα έχει ήδη απωλέσει, από το 1^ο μνημόνιο του Γ.Α. Παπανδρέου, την εθνική της ανεξαρτησία και έχει παγώσει τη δημοκρατία, έχει δηλαδή εκχωρήσει την οντότητά της ως κυρίαρχο κράτος στους τοκογλύφους με το θεσμικό περιτύλιγμα. Αυτά που κατ’ αρχήν, πολιτικά και νομικά, πρόβλεπε το 1^ο μνημόνιο, επικαιροποιήθηκαν  με το 2^ο μνημόνιο του Σαμαρά και με χειρότερους οικονομικούς όρους για το Ελληνικό δημόσιο και τους πολίτες της χώρας. Και βέβαια η «αποθέωση» της υποδούλωσης της χώρας πραγματοποιήθηκε με το 3^ο και φαρμακερότερο μνημόνιο του προθυμότατου Τσίπρα.

Όμως τα μνημόνια δεν είναι πια μόνο για να απομυζήσουν ότι  έχει απομείνει στους ζαλισμένους πολίτες της χώρας, αλλά και να απαξιώσουν τα πάντα (δημόσια περιουσία) και έτσι απαξιωμένα να εκχωρηθούν, αντί πινακίου φακής, στα διάφορα φανς και στον ακόρεστο γερμανικό άρπαγα. Και μαζί με τη γενική απαξίωση προσπαθούν να διαβρώσουν και να μεταλλάξουν και τις συνειδήσεις των πολιτών περί πολιτικής και δημοκρατίας. Προσπαθούν τελικά να διαμορφώσουν και να παγιώσουν την αντίληψη, πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές για τη χώρα και την κοινωνία, παρά μόνο ο σύγχρονος μεσαίωνας της πλήρους υποταγής  στους ισοπεδωτές των μνημονίων. Και η αγνόηση των προτάσεων - εναλλακτικών επιλογών είναι ολοκληρωτισμός, είναι τελικά φασισμός! Γιατί ο φασισμός και η γελοιότητα πάντα βαδίζουν μαζί!

Έτσι η «λύση», για τους  λυσσαλέους ντόπιους καταστροφείς που θέλουν όλα τα παραπάνω, είναι ο φασισμός με δημοκρατικό μανδύα. Είναι η «οικουμενική» που βαυκαλίζεται όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ο Λεβέντης. Βέβαια οικουμενική κυβέρνηση δεν πρόκειται να συγκροτηθεί, αφού αυτή προϋποθέτει τη συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων (πράγμα αδύνατο). Όμως λέγε-λέγε ο Λεβέντης και υπερπολλαπλασιαστικά αναπαράγοντάς  τον τα κανάλια και τα λοιπά ΜΜΕ, περνάει(;) στο λαό η άποψη πως άλλη λύση, για το πρόβλημα της χώρας, δεν υπάρχει, παρά να υποστηρίξουμε ένα (νέο;) μνημόνιο, που θα έχει την υπογραφή όλων. Κι έτσι, εντελώς προβοκατόρικα, «ακυρώνονται» οι άλλες απόψεις που αμφισβητούν το  φαύλο, παράνομο και εκ των πραγμάτων μη βιώσιμο χρέος και  που υποστηρίζουν διαφορετική (εκτός μνημονίων) πορεία για τη χώρα. Σε μια δημοκρατία όμως,  ακόμα κι αν δε διαφαινόταν άλλη λύση για την πορεία της χώρας η ίδια κυβέρνηση και ευρύτερα η πολιτεία(Πανεπιστήμια κλπ) θα έπρεπε να έχουν ως άμεση προτεραιότητά τους την αναζήτηση και εύρεση εναλλακτικής λύσης απέναντι στο δολοφονικό χρέος.

Πρώτος και καλύτερος υποκινητής του Λεβέντη, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, που με πρωτοφανή και αδιανόητα ωμό τρόπο για κοινοβουλευτική δημοκρατία, επεμβαίνει ακόμα και για τα νομοσχέδια – βλέπε τώρα ασφαλιστικό! Και βέβαια ο πρωθυπουργός που τάχα εξορκίζει την οικουμενική, αλλά θυμιατίζει το λέγε-λέγε του Λεβέντη, για τις ευρύτερες συνεργασίες. Και ακολουθούν  στο παραλήρημα του Λεβέντη η ΝΔ και μετά το ΠΑΣΟΚ και το ποτάμι.

Θα αναρωτιόταν κάποιος ανυποψίαστος και καλοπροαίρετος δημοκρατικός πολίτης, μα τόσος ξεπεσμός; Τόση γελοιότητα της πολιτικής ζωής της χώρας; Να σέρνονται πίσω απ’ τη φαιδρότητα του Λεβέντη; Όμως μόνο μ’ αυτή την πολιτική υπόσταση, μόνο με το Λεβέντη μπορούν να συγκριθούν και να μοιάσουν! Ο Λεβέντης  τυρβάζει περί οικουμενικής, γιατί δε θέλει να βγει ο ίδιος απ’ το παιγνίδι (αν ξαναγίνουν εκλογές δε θα ξαναδεί βουλή). Όμως και οι άλλοι κοινοβουλευτικοί «πατέρες» που τον σιγοντάρουν δεν (του) υπολείπονται σε ιδιοτέλεια. Γιατί είναι φανερό ότι η πρεμούρα τους αφορά στην μνημονιακή πολιτική και στον αυτοσκοπό της διατήρησης των εκλογικών δεδομένων της 20^ης Σεπτέμβρη του 2015. Όλοι τους φοβούνται και εξορκίζουν νέες εκλογές, αδιαφορώντας για τη χώρα, την τελματωμένη οικονομία,  και την κοινωνία που σφαδάζει στα δόκανα των «θεσμών».

Έτσι λοιπόν όλη η μνημονιακή παρέα συνηγορεί υπέρ ενός ιδιότυπου φασισμού, που νομίζουν πως  οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν υποστεί, γιατί παραπλανούνται από τα ευτράπελα που εκπέμπει ο «πάλαι» ποτέ περίγελως  και νυν πολιτικός διασκεδαστής Λεβέντης.

Όμως τι δέον γενέσθαι;

Οι σημερινές πολιτικές της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και το εξοντωτικό ευρώ οδηγούν με βεβαιότητα σε γενική καταστροφή. Επιβάλλονται πρωτοβουλίες για αναζήτηση νέων διεθνών πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών της χώρας,  με ταυτόχρονη άμεση προετοιμασία για έξοδο από το ευρώ. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις παραγωγική ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση της οικονομίας  όχι μόνο δε θα υπάρξουν, αλλά θα κρατηθεί η χώρα σε παντοτινή υποτέλεια, με τις πιο εφιαλτικές συνέπειες για τον Ελληνικό λαό.

Οφείλουν οι πάντες, που έχουν γνώμη και φωνή, να αντιδράσουν. Να διατυπώσουν με σαφήνεια τη διαφωνία τους, ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν την Ελλάδα ως αποικία χρέους και να συμβάλλουν στη δημιουργία του νέου πνευματικού, νεολαιίστικου, μαζικού λαϊκού κινήματος, για αυτοδιάθεση και δημοκρατία.