(ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ) ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ της Νίκης Φούντα

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΝΙΚΗ ΦΟΥΝΤΑ

Βουλευτής Ν. Αιτωλοακαρνανίας

27/12/2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το άρθρο της Βουλευτού Αιτωλ/νίας Νίκης Φούντα όπως δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.real.gr

(ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ) ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ

Η λεγόμενη "πρόταση των οχτώ" έγινε σύμφωνα με κάποιους αποδεκτή (;) από τον Πρωθυπουργό.

Τι πραγματικά όμως περιλάμβανε η πρόταση;

Συνταγματική Αναθεώρηση, Πρόεδρο κοινής αποδοχής, Εκλογές σε ορατό συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα -και σίγουρα εντός του 2015. Ως τελικό ζητούμενο περιέγραφε το σύνολο των απαραίτητων συζητήσεων για τα σημαντικά εθνικά θέματα και την αναβάθμιση της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας μας ώστε να καταλήξουμε σε συνεννόηση για την αναγκαία ρύθμιση του χρέους. Η πρόταση είχε μάλιστα ως τίτλο "Πρόταση για Εθνική Συνεννόηση- Συμφωνία". Για την "ιστορία", η πρόταση κατατέθηκε κατά την διάρκεια της συζήτησης για τον Προϋπολογισμό, πριν αποφασιστεί από τους κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλο η επίσπευση της Προεδρικής Εκλογής...

Τί πραγματικά είπε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του λίγο πριν την δεύτερη ψηφοφορία;
Δεν μίλησε για καμιά κατάσταση κοινής αποδοχής -πόσο μάλλον για υποψήφιο Πρόεδρο. Το διάγγελμά του ξεκίνησε με επίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίστηκε με άνοιγμα "Εθνικής Συνεννόησης" μεμονωμένα προς βουλευτές (!), με ταυτόχρονη υπόσχεση για διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος -και όχι για αλλαγή πολιτικής. Είχε προηγηθεί επίθεση του κ. Σαμαρά και προς την ΔΗΜ.ΑΡ. μερικά 24ωρα πριν.

Πού λοιπόν βρίσκονται οι πραγματικές αντιφάσεις;

·         Στο να μην ψηφίζεις την υποψηφιότητα Δήμα λόγω των χειρισμών και της ουσίας των επιλογών της συγκυβέρνησης ή στο να μιλάς για εθνική συνεννόηση και πιστός στο κομματικό σου "καθήκον" να εξαπολύεις κορώνες μικροπολιτικών επιθέσεων;

·         Στο να μιλάς για την ανάγκη να υπάρξουν έστω συζητήσεις -αν όχι συμφωνία- μεταξύ συγκυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως σε κάθε πολιτισμένο κράτος -πόσο μάλλον στην Ελλάδα των Μνημονίων- ή στο να μιλάς για "την νέα σελίδα όπου το Μνημόνιο αποτελεί παρελθόν" από τον Φεβρουάριο και να βρίσκεσαι ξαφνικά παγιδευμένος στην ίδια σου την ρητορική, μπροστά σε μέτρα δισεκατομμυρίων;

·         Στο να μιλάς για μη βιωσιμότητα του χρέους και για ανάγκη ρύθμισής του ή στο να ανακοινώνεις σε κάθε τόνο πόσο αυτάρκης είσαι και μετά να εκλιπαρείς για την αναγκαία "δόση" σου;

·         Στο να επιζητείς ευρύτερες συναινέσεις και άρα την σταθερότητα ή στο να μιλάς ως εκφραστής της σταθερότητας επιζητώντας τελικά τις εκλογές για λόγους κομματικής επιβίωσης;

Η συγκυβέρνηση αυτή είναι κάκιστη. Πέρα από τα παραπάνω αδιέξοδα αυτοπαγίδευσής της, ιδίως μετά τον Ιούνιο και την στοχευμένη επιλογή διαμόρφωσης ενός κυβερνητικού σχήματος λαϊκισμού, υποπίπτει σε διαδοχικά λάθη: ΕΝΦΙΑ, δόσεις, μικρή ΔΕΗ, αιγιαλοί, δασικά, αντικειμενικές αξίες, κ.ά.

Οι εκλογές φαίνεται τελικά να είναι η επιλογή της, ας μην γελιόμαστε.
Ο κ. Βενιζέλος όμως δεν ξέρω αν θα προλάβει τον κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς δεν ξέρω αν θα προλάβει να πείσει χρησιμοποιώντας και πάλι τον εκφοβισμό και τις τράπεζες ως όπλο.
Εμείς όλοι δεν ξέρω αν θα προλάβουμε, ανάμεσα στους ζουρνάδες και τα νταούλια, να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας τον επόμενο μήνα - φαίνεται τελικά πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη για την ουσία των προβλημάτων, παρότι γνωρίζει πως αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα είναι σίγουρα γιορτή ή πανηγύρι.

Ο κ. Τσίπρας τέλος, φοβάμαι πως δεν θα προλάβει να κριθεί για την απαξίωση προς τους θεσμούς και τον διάλογο, ούτε για το ότι κύριο όπλο του αποτελεί ο τσαμπουκάς απέναντι στους δανειστές... Παρόλο που κ. Σόιμπλε σήμερα του υπενθυμίζει πως΄"έχει πακέτο"!

Γενική αντίφαση λοιπόν: θέλουμε λαϊκισμό ή λύσεις; υποσχέσεις ή προγράμματα; κομματισμό ή συναινέσεις στα δύσκολα;

Αν ο κ. Σαμαράς θεωρεί επικίνδυνο τον Σύριζα για την επόμενη μέρα ας μην κάνει ό,τι μπορεί για να φτάσουμε σε εκλογές, με την λογική του να έχει δυνητικά νωπή εντολή την ώρα που θα παίρνει τα νέα μέτρα.
Ας βάλει το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό -και κυρίως το προσωπικό του. Ας μπει διακριτικά σε δεύτερο πλάνο, αν αποδεδειγμένα πια αποτελεί μέρος του προβλήματος ασυνεννοησίας.
Το ίδιο οφείλει να κάνει η κοινωνία με όποιον αψηφά τον εθνικό κίνδυνο: να τον περιθωριοποιεί -και να μην τον βλέπει ως εναλλακτική λύση.

Ακόμη και αν -όπως είναι αναμενόμενο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα- δεν γίνουν τα παραπάνω, η συγκυβέρνηση ας προστατεύσει τουλάχιστον τον θεσμό που επέλεξε να χρησιμοποιήσει για να πάμε σε εκλογές, ζητώντας να υπερψηφιστεί η προτεινόμενη υποψηφιότητα, ορίζοντας ταυτόχρονα εκλογές το συντομότερο.

Έτσι για να πούμε πως διασώθηκε κάτι.