Η ευθύνη των πολιτών , γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος

Η ευθύνη των πολιτών

 

       

«Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω»                                                                                                                         

Γαλάτεια Καζαντζάκη                                                                                        

Κάποιες φορές- όχι σπάνια- που η ιστορία εξελίσσεται με ασυνήθιστους, για τους πολλούς, τρόπους (και ρυθμούς), μένουν οι άνθρωποι μετέωροι, ανάμεσα στο συνηθισμένο, που χάθηκε, και στην καινούρια κατάσταση-απορία.

Η Ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, δεν μπόρεσε έγκαιρα να ξυπνήσει απ’ τ’ αφιόνι της μεταπολίτευσης, αν και δέχτηκε πολλά και δυνατά ταρακουνήματα. Σκάνδαλα επί σκανδάλων (Κοσκωτάς, ΟΤΕ, Αρχαιοκαπηλίες, χρηματιστήριο, Ολυμπιάδα, Ασφαλιστικά ταμεία, Βατοπέδι, εξοπλιστικά, μερικά από τα πιο μεγάλα αλλά και «λαϊκής» κατανάλωσης, όπως Σταματελάτου, Ζαχόπουλου κτλ, κτλ., που να τα θυμηθεί όλα άνθρωπος).

Είναι αυταπόδεικτο ότι όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό σύστημα φάνηκε ή μάλλον σκόπιμα ήταν τρωτό και μελετημένα ευάλωτο σε καιροσκοπισμούς, διαφθορά, ατασθαλίες,  άνομα οικονομικά συμφέροντα… Μάλλον είναι στη «φύση» του πολιτικού συστήματος έτσι να λειτουργεί, λένε πολλοί, είναι ο καπιταλισμός… Κι ανάλογα με τις συνθήκες και τις περιστάσεις διαβρώνεται, σε βάρος της κοινωνίας και κύρια των αδύναμων στρωμάτων.

Άραγε υπάρχουν παράμετροι που, έστω περιστασιακά, επηρεάζουν σημαντικά ή και αποφασιστικά το σύστημα (πολιτικό και ευρύτερο) να μη δρα ασύδοτα, αλλά με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες; Η απάντηση φαίνεται εύκολη και προφανής. Τα αντισυστημικά δημοκρατικά κόμματα, τα συνδικάτα, οι διάφορες κοινωνικές  συλλογικότητες, διάφορα  θεματικά κινήματα, η τοπική αυτοδιοίκηση σε πολλές περιπτώσεις, ο πνευματικός κόσμος και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, μπορούν και οφείλουν να περιορίσουν την συστημική-κρατική ασυδοσία και την καταδυνάστευση της πλειονότητας της κοινωνίας.

Άραγε όλοι αυτοί οι φορείς γιατί δεν εξεγείρονται; Γιατί δεν ξεσηκώνουν τον κόσμο; Γιατί περιμένουν καρτερικά ή μοιρολατρικά την ισοπέδωση του ανθρώπου; Γιατί απενεργοποιήθηκαν τα σημαντικότερα κοινωνικά τμήματα; Γιατί οι άνθρωποι νιώθουν τόσο αδύναμοι και τόσο μόνοι;

Όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, στο κρεσέντο της κατανάλωσης και της απεμπόλησης των πολιτιστικών-πολιτικών αξιών, οι πολίτες ωθήθηκαν στην απώλεια και της ατομικής τους ευθύνης, ως μέλη ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Απώλεσαν την ευθύνη αλλά και την υγεία (και ομορφιά) της ουσιαστικής συμμετοχής σε συλλογικές δράσεις. Αντίθετα ενισχύθηκε ο υπερτροφικός ατομισμός.   Στις περιόδους του πανίσχυρου λαϊκισμού και του ισοπεδωτικού μικροαστισμού, όπου όλοι τα «ήξεραν» όλα κι όλα μπορούσε κανείς να τα αγοράσει ή να τα αναθέσει κάπου, χωρίς να δημιουργήσει, χωρίς να κοπιάσει, οι αντιστάσεις και οι υγιείς φωνές φάνταζαν παράταιρες και γραφικές, φωνές λες αλαφροΐσκιωτων και επιεικώς λοιδορούνταν. Είναι γνωστά τα κατορθώματα του πελατειακού κράτους. Είναι αυτά που έκαναν τους πολίτες να νιώθουν συνενοχή με τους κρατούντες. Είναι αυτά που τώρα στα 6 χρόνια τριών μνημονιακών υπερσκανδάλων πυρπόλησαν με φόβο την κοινωνία.

Είναι κραυγαλέο πια πως τα μνημόνια δεν είναι φευγαλέα, περαστικά, δεν είναι συνηθισμένες γρίπες του καπιταλισμού, όπως προσποιητά θέλουν να μας παρουσιάσουν οι νυν και οι πρώην κυβερνώντες. Τα μνημόνια είναι στρατηγική επιλογή των ολίγων που θέλουν να ελέγχουν ανεμπόδιστα τις τύχες του κόσμου. Είναι η κατάλυση των δημοκρατιών και των αυτοδιαθέσεων των λαών. Το ΤΤΙP δεν είναι τυχαίο! Είναι η μεγάλη ομπρέλα που προστατεύει τα μνημόνια και τους χρεοκράτες. Δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο. Ήδη αυτές τις ώρες που υλοποιείται το μνημόνιο των μνημονίων, για να κεραυνοβολήσουν με περισσότερο φόβο τους Έλληνες πολίτες, απειλούν και με 4^ο μνημόνιο,  ακόμα πιο επώδυνο.

Όμως έφτασε (άργησε!) η στιγμή να μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Το πολιτικό-οικονομικό σύστημα διαρκώς, πιο έντονα και πιεστικά ζητά ευθύνες για την παρούσα κατάσταση απ’ τους αμέτοχους πολίτες στα τεκταινόμενα (μεγάλο φαγοπότι). Όμως οι πολίτες αδυνατούν ή ολιγωρούν ή αποφεύγουν να αναλάβουν τη μόνη ευθύνη που τους αναλογεί και που  δεν είναι άλλη από την έμπρακτη πολιτική εναντίωσή τους σε όλους αυτούς που ξεπουλάνε τη χώρα, τους όψιμους και πρώιμους μνημονιακούς και οπωσδήποτε στα φασιστοναζιστικά μορφώματα, που το ίδιο πολιτικό σύστημα τρέφει.

Η ανέξοδη γκρίνια των πολιτών απέναντι στα προβλήματα όχι μόνο δεν είναι απειλή για το πολιτικό σύστημα, αλλά ενίσχυσή του, αφού αυτοί που  διακριτικά γκρινιάζουν, ψηφίζουν ( σχεδόν στο σύνολό τους) ένα από τα μνημονιακά κόμματα. Η αντιστοίχηση της σημερινής βουλής με την κοινωνία είναι κάτι παραπάνω από οδυνηρή, «.. άκρα του τάφου σιωπή…».  Οι δρώντες στο πολιτικό δημοκρατικό-αντιμνημονιακό  κίνημα είναι αναγκασμένοι να ωριμάσουν βίαια, μέσα στην κοινωνία, να μη χαϊδεύουν αφτιά και να τονίζουν με τρόπο σαφή και εύληπτο την ευθύνη του κάθε πολίτη για την κατάσταση που ζούμε, την ευθύνη του κάθε πολίτη για την προοπτική που επιθυμούμε. Κανένας πολίτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Κανένας! Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, φταίμε κι εμείς! Δε μπορούνε μόνο οι άλλοι, μπορούμε κι εμείς!

Η πρώτη πολιτική ευθύνη   αντιστοιχεί στην εκτός βουλής αριστερά, που οφείλει, μακριά από χρόνιες αγκυλώσεις, με διαυγή και σύγχρονο λόγο, να ενεργοποιήσει την κοινωνία και να βρει μαζί της κοινό βηματισμό. Οι πολίτες ενεργοποιούνται όταν εισπράττουν την ειλικρίνεια, την εκτίμηση και την ενθάρρυνση των πολιτικών ηγεσιών. Οι πολίτες ενεργοποιούνται και φέρνουν αποτελέσματα, όταν συνειδητοποιούν τη δύναμή τους. Κι ακόμα οι ενεργοί αγωνιζόμενοι πολίτες πάντα θα αποτελούν τα φωτεινά παραδείγματα για τη νεολαία. Τη νεολαία, την πιο προσοντούχα που είχε ποτέ η Ελλάδα,  που σήμερα το αδίστακτο πολιτικό σύστημα έχει στοχευμένα αδρανοποιήσει και την παρουσιάζει κάθε τόσο σαν άχρηστη!

Κοινωνία χωρίς υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες, είναι έρμαιο στις ορέξεις των οικονομικών δολοφόνων. Κοινωνία με ενεργούς δημοκρατικούς πολίτες είναι η μόνη απάντηση στην καταστροφή, η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική.